We Francji eksperci Narodowego Instytutu Prewencyjnych Badań Archeologicznych (INRAP) podczas wykopalisk na terenie starożytnego opactwa w gminie Saint-Amand odkryli pozostałości królewskiej rezydencji z czasów Roberta Pobożnego oraz ruiny starożytny warsztat szklarski.
Podsumowanie wyników wykopalisk jest dostępne na stronie INRAP. Prace prowadzono na północy kraju, gdzie w 639 r. założono opactwo. Archeolodzy odkryli kilka warstw kulturowych, w których znaleziono bardzo imponujące artefakty.
Jednym z najważniejszych znalezisk były pozostałości potężnych kamiennych budowli, które powstały pod koniec X wieku. Konstrukcje te zastąpiły równie potężne, ale drewniane konstrukcje powstałe sto lat wcześniej. Badacze uważają, że udało im się odnaleźć pozostałości królewskiej rezydencji.
Prawdopodobnie była to siedziba Susanny Rosalii z Włoch - wdowy po hrabim Flandrii Arnulf II (961/962 - 987), która mieszkała razem tylko przez cztery lata.
Rosalia znana jest z tego, że miała 12 lat, a według niektórych źródeł 20 lat starsza od jej królewskiego narzeczonego, a po raz pierwszy wyszła za mąż przed narodzinami drugiego męża. Była to unia polityczna, ponieważ Robert został ojczymem młodego hrabiego Flandrii Baudouin IV, ponadto Montreux i Pontier były posagami Rosalii.
Ze źródeł historycznych wiadomo, że Rozalia skarżyła się na chłód i obojętność męża, który według krążących wówczas plotek żył w celibacie. Wiadomo też, że rok po ślubie Robert odesłał od siebie żonę.
Źródła historyczne podają, że specjalnie dla niej zbudowano rezydencję przy opactwie, w którym Rosalia mieszkała w latach 991 i 992. Być może to jego szczątki wykopali francuscy archeolodzy.
Innym godnym uwagi znaleziskiem są pozostałości starożytnego warsztatu szklarskiego. Archeolodzy znaleźli kilka pieców rzemieślniczych, a także dużą ilość szkła - jeden osad pozostały po przesianiu znaleziono około 1,2 tony.
Znaleziono kilkaset szklanych przedmiotów, naczyń i lamp oraz szklanych „kropli” – odpadów produkcyjnych. Powierzchnia warsztatu wynosiła co najmniej 70 metrów kwadratowych, ale niektóre dane wskazują, że mogła sięgać 200 „kwadratów”.
Wykopaliska wykazały, że miejsce, w którym znajduje się warsztat, było używane przez rzemieślników od około VIII wieku. Datowanie radiowęglowe potwierdziło, że warsztat szklarski zaczął działać w drugiej połowie VIII lub na początku IX wieku.