Dolina rzeki Hunza (granica Indii i Pakistanu) nazywana jest „oazą młodości”. Średnia długość życia mieszkańców tej doliny wynosi 110-120 lat. Prawie nigdy nie chorują, wyglądają młodo. Oznacza to, że istnieje pewien sposób życia zbliżający się do ideału, kiedy ludzie czują się zdrowi, szczęśliwi, nie starzeją się, jak w innych krajach, w wieku 40-50 lat. Ciekawe, że mieszkańcy Doliny Hunza, w przeciwieństwie do sąsiednich ludów, są zewnętrznie bardzo podobni do Europejczyków.
Hunza pływają w lodowatej wodzie nawet przy 15 stopniach mrozu, grają w gry na świeżym powietrzu do stu lat, 40-letnie kobiety wyglądają jak dziewczynki, w wieku 60 lat zachowują szczupłość i wdzięk, a 65 wciąż rodzą dzieci. Latem żywią się surowymi owocami i warzywami, zimą suszonymi na słońcu morelami i porośniętymi ziarnami, serem owczym.
Inna sprawa jest ciekawa: mieszkańcy mają okres, kiedy owoce jeszcze nie dojrzewają – nazywa się to „głodną wiosną” i trwa od dwóch do czterech miesięcy. W tych miesiącach prawie nic nie jedzą, a napój z suszonych moreli piją tylko raz dziennie. Ta dieta została podniesiona do kultu i jest ściśle przestrzegana.
W książce „Hunza – ludzie, którzy nie znają choroby” R. Bircher podkreśla bardzo istotne zalety modelu żywieniowego w tym kraju:
- przede wszystkim jest wegetariańska;
- duża ilość surowej żywności;
- w codziennej diecie dominują warzywa i owoce;
- produkty naturalne, bez żadnej chemii i przygotowane z zachowaniem wszystkich substancji biologicznie cennych;
- niezwykle rzadko spożywa się alkohol i przysmaki;
- bardzo umiarkowane spożycie soli; produkty uprawiane tylko na własnej glebie;
- regularne okresy postu.
Do tego należy dodać inne czynniki, które sprzyjają zdrowej długowieczności. Ale sposób jedzenia ma tu niewątpliwie bardzo istotne i decydujące znaczenie.
W 1963 roku Hunza odwiedziła francuska ekspedycja medyczna. W wyniku przeprowadzonego przez nią spisu ludności ustalono, że średnia długość życia Hunzakutów wynosi 120 lat, czyli dwukrotnie więcej niż wśród Europejczyków. W sierpniu 1977 r. w Paryżu nie wydano oświadczenia na Międzynarodowym Kongresie Raka: „Według danych geokancerologii (nauki o badaniu raka w różnych regionach świata) całkowity brak raka występuje tylko wśród ludu Hunza”.
W kwietniu 1984 roku gazeta z Hongkongu doniosła o następującym zaskakującym wydarzeniu. Jeden z hunzakutów, który nazywał się Said Abdul Mobut, który przybył na londyńskie lotnisko Heathrow, wprawił w zakłopotanie pracowników służby emigracyjnej, gdy przedstawił swój paszport. Według dokumentu hunzakut urodził się w 1823 roku i skończył 160 lat. Mułła, który towarzyszył Mobudowi, zauważył, że jego podopieczny jest uważany za świętego w kraju Hunza, słynącym z długich wątrób. Mobud ma doskonałe zdrowie i zdrowie psychiczne. Doskonale pamięta wydarzenia z 1850 roku.
Miejscowi mieszkańcy po prostu mówią o swojej tajemnicy długowieczności: bądź wegetarianinem, pracuj zawsze i fizycznie, ciągle się ruszaj i nie zmieniaj rytmu życia, wtedy dożyjesz 120-150 lat.
